Month: October 2022

https://www.trouw.nl/opinie/gerdi-verbeet-heeft-ongelijk-bijzondere-scholen-zorgen-niet-voor-segregatie~b5ac4393/

Minder vrijheid van onderwijs om een meer open samenleving te bereiken. Dat is wat Gerdi Verbeet op 16 september in Trouw betuigt. Deze tegenstrijdige stelling komt voort uit het verwarren van twee zaken. Inhoud en vorm. 

Verbeet ziet in de maatschappij een afname van Christelijke waarden als verdraagzaamheid, acceptatie van minderheden en vreedzaam samenleven, terwijl onrust, onvrede en onwil tot dialoog toenemen. Ze schrijft dat Grondwetsartikel 23 op de vrijheid van onderwijs hier een oorzaak voor is omdat daardoor kinderen op school niet meer zouden leren omgaan met kinderen van een andere sociale klasse. 

Sociale klasse speelt echter geheel geen rol in dit wetsartikel noch in het toelatingsbeleid van het bijzonder onderwijs. Verbeet schrijft zelf: “De ontmoetingen tussen verschillende sociale klassen die vroeger in de verzuilde samenleving op school plaatsvond (…)” Die scholen in de verzuilde samenleving waren Artikel 23 ten voeten uit: protestantse, katholieke, openbare scholen, allen met leerlingen uit alle lagen van de samenleving. 

Segregatie op grond van sociale klasse wordt niet veroorzaakt door vrijheid van onderwijs maar door de geografische locatie van een school en de wijze waarop ze gefinancierd wordt. Verbeet schrijft terecht: “Bemiddelde ouders zijn bereid en in staat alles te doen om hun kind op een school te plaatsen die precies aansluit bij hun eigen bubbel”. Dit gaat op voor privéscholen die privé bekostigd worden. Anders is dit voor ‘Artikel 23 scholen’. Hiervoor zijn geen rijke ouders nodig, de scholen worden gewoon door de overheid gefinancierd. Het doel van Artikel 23 is niet het uitsluiten van mensen maar van politieke en ideologische beïnvloeding, zoals die nu veel scholen binnendringt. Dit beoogt ook Artikel 26.3 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens: ouders hebben het recht te bepalen wat voor onderwijs hun kind krijgt, niet de overheid. 

Zonder Artikel 23 van de Grondwet zouden onze kinderen ten prooi vallen aan onderwijs naar de waan van de dag, naar de ideologie van de sterkste lobbygroep in Brussel, naar de dictatuur van de vigerende politieke meerderheid. 

Het probleem dat Verbeet signaleert bestaat wel degelijk. De huidige diversiteit van de samenleving, in allerlei aspecten, stelt ons voor grote uitdagingen op het gebied van sociale cohesie en vertrouwen. Er lijkt een nieuwe zuil ontstaan te zijn, er wordt intolerantie gepredikt en het gevaar van een parallelle samenleving ligt op de loer. Afschaffen van het mensenrecht op vrijheid van onderwijs is echter geen deel van de oplossing.

Eén aspect aan de trans-ideologie is moeilijk te begrijpen. Het is niet het bestaan van interseksualiteit. Dat is al zo oud als de wereld en heeft dus weinig te maken met de recent opgekomen ideologie. Het zijn niet de onzekere pubermeisjes en homoseksuelen-in-ontkenning die zich bij de ‘genderclinics’ aanmelden. Dat zijn de slachtoffers van de ideologie. Het zijn ook niet de publieke figuren en bedrijven die de eisen van de ideologie gehoorzaam volgen. Dat is domweg angst voor verlies van omzet, macht of populariteit. Het zijn zelfs niet de paar travestieten die met hun parafilie feitelijk de basis vormden van de ideologie. Wat werkelijk fascinerend is is de kring van mensen daaromheen, de mensen die weten dat de keizer naakt is maar toch roepen dat ‘ie mooie kleren aan heeft. Zij die weten dat er zeldzame afwijkingen in de geslachtsontwikkeling bestaan maar dat dit niet betekent dat geslacht niet binair zou zijn. Evenmin als het bestaan van mensen met één oog zou betekenen dat het aantal ogen van de mens een spectrum zou beslaan. Het zijn de mensen die weten dat geslacht een biologisch feit is maar toch sinds enkele jaren ook spreken van ‘sex assigned at birth’. Dit zijn de mensen die het mogelijk maakten dat de voorkeuren van een enkeling zich konden ontwikkelen tot een ideologie. 

Een ideologie die het meest basale onderscheid, het eerste onderscheid dat wij allen als baby leerden kennen, dat tussen papa en mama, probeert te ontkennen. Een ideologie die het meest onwetenschappelijke, onvaste, ondefiniëerbare idee ‘gender’ probeert te verheffen tot relevante werkelijkheid. Wat drijft deze mensen om deze ideologie te dragen? Het gaat veelal om hoogopgeleide mensen, journalisten, politici, beleidsmakers en zelfs artsen. Men kan aannemen dat ze ten diepste niet geloven dat een man die zich vrouw noemt ook een vrouw ís. Wat maakt dat ze dit wel publiekelijk belijden? Denken ze wellicht ‘ach, het is maar semantiek, we geven de definitie van ‘vrouw’ prijs en verder verandert er niets’? Of zijn het toch de useful idiots? Is het dan toch, zoals Douglas Murray het verwoord, ‘a mentally mallaeble part of the population’ en weten ze echt niet beter? 

Twee andere mogelijk verklaringen kan ik nog verzinnen. Of het is een soort proteststem, tegen ouders, tegen vorige generaties, tegen de grote allesverklarende theorieën en religies. Uit een diepe ontevredenheid met zichzelf, het leven, de wereld…

Of het is juist de drang, in veel religies ook te ontwaren, om zichzelf beter te voelen door de wereld in te delen in wij en zij. ‘Wij’ zijn ruimdenkend, verdraagzaam, progressief. ‘Zij’ zijn onwetend, onverdraagzaam, klein van geest of zelfs slecht. Wat voor deze gewenste tweedeling als steen des aanstoots wordt genomen is dan minder van belang. Als die steen een een fundamenteel ordeningsprincipe is, en de claim zo extreem dat er haast geen zinnig woord tegenin te brengen is, zoveel te beter!