NRC:
Israël slaat hard terug sinds deze aanslagen, met bombardementen op Gaza waarbij veel burgerslachtoffers vallen. Dat leidde op veel plekken in de westerse wereld tot demonstraties waar steun aan de Palestijnen werd betuigd. Soortgelijke demonstraties vóór Israël waren er beduidend minder.
Simon Schama:
„De schrijfster Dara Horn heeft het mooi gezegd in haar boek People Love Dead Jews. Zolang Joden slachtoffers zijn, kunnen mensen daar prima mee omgaan. Maar zodra we terugslaan, verdwijnt die sympathie razendsnel.”
Een lezenswaardig interview met Simon Schama
“Tijdens (…) demonstraties wordt geroepen dat Israël een koloniale staat is. Dan vraag ik me toch af waar mensen denken dat het Hebreeuws vandaan komt, uit Polen ofzo? Er is een ongebroken band met Palestina die duizenden jaren oud is. De stichting van de Joodse staat lijkt in niets op het Europese imperialisme.”
Waarom denkt u dat de publieke sympathie voor de Palestijnse zaak zo veel sterker is, ook op de topuniversiteiten waar u gedoceerd heeft?
„Omdat mensen zich willen identificeren met de groep die beschouwd wordt als de onderdrukten. Het idee bestaat dat Joden wit zijn en dat ze daarom noodzakelijkerwijs de onderdrukkers zijn. Dat komt door een Europees en Angelsaksisch schuldgevoel dat zich op deze wijze manifesteert. Het is een gemakkelijke manier voor geprivilegieerde mensen uit de middenklasse om zich te identificeren met de onderdrukten.”
Zich willen indentificeren met de onderdrukten. Een fascinerende postmodernistische trend. De basis van intersectionaliteit (waarbij men zich voortdurend afvraagt op welke intersectie men zich bevindt van eigenschappen op basis waarvan men gediscrimineerd zou kunnen worden. Voorbeeld: iemand die zwart is én gay én vrouw staat hoger op de ladder van slachtofferschap door veronderstelde discriminatie dan iemand die alleen maar zwart en gay is.). Het is fascinerend maar ook triest. Deze manier van weltanschauung fungeert immers als een omgekeerde CGT (Cognitieve GedragsTherapie): men leert alles wat men meemaakt op de meest negatieve manier te interpreteren en te catastroferen. Men interpreteert de wereld uitsluitend in termen van macht en men gaat ervan uit dat de medemens er op uit is de ander te onderdrukken.
Terug naar Israël. En de ongelooflijk polariserende werking die het heeft op de rest van de wereld. (Alleen dat al, en de even ongelooflijke geschiedenis van het volk, is een Godsbewijs.)
Een ander lezenswaardig stuk werd onlangs geschreven door een columnist en oud minister die de laatste jaren steeds de spijker op z’n kop slaat: Ronald Plasterk.
En dat nog wel in een blad dat ik altijd zag als een soort tabloid: 'riooljournalistiek voor het plebs'.. Ik moet mijn oordeel herzien. Waar Trouw in '40-'45 een verzetskrant was, en Telegraaf met de vijand heulde, is Trouw nu afgegleden tot spreekbuis voor totalitaire woke-ideologen (het universeel falen van het communisme lijkt genoeglijk vergeten..) terwijl Telegraaf de enige lijkt die de rug recht houdt ten opzichte van de militante minderheid.
Maargoed, het stuk. Ik kopiëer het hieronder integraal, op het risico af dat ik teruggefloten word:
Hamas is de ultieme vorm van slechtheid
DoorRONALD PLASTERK
Aangepast: 20 oktober, 20:44 in COLUMNS
Bij het conflict tussen Israël en de Arabische landen is in de afgelopen decennia zoveel gebeurd dat het niet moeilijk is om aan alle kanten fouten aan te wijzen. Maar dat betekent niet het omgekeerde: dat de hele situatie symmetrisch is.
Des te ergerlijker is het dat in de reacties op de afschuwelijke pogrom van Hamas, waarbij in één dag meer Joden zijn vermoord dan ooit in een dag sinds de Holocaust, ten eerste gedaan wordt alsof het wél symmetrisch is, en de grote media zoals het NOS-journaal zelfs opzichtig partij kiezen voor Hamas en tegen Israël (zie bijvoorbeeld het direct verantwoordelijk stellen van Israël voor die bom op het ziekenhuis, zonder enige check, en vervolgens geen nette reactie).
Je kunt allerlei bezwaren hebben tegen de regering Netanyahu, en omdat Israël een democratie is (de enige in het Midden-Oosten) zijn er veel mensen ook binnen Israël die die bezwaren uiten. Je kunt aandringen op in acht nemen van grenzen bij de tegenaanval. Als je het volledige recht erkent van Israël om zich te verdedigen zijn er toch altijd grenzen; vergeet bijvoorbeeld niet dat Israël een kernmacht is. Maar ook als je goed de balans houdt, is het belangrijk om op een rijtje te hebben waarom de situatie tussen Israël en Hamas allesbehalve symmetrisch is.
Aan beide zijden vallen burgerslachtoffers. Een eerste fundamenteel verschil is dat Hamas er als terreurorganisatie op uit is zoveel mogelijk burgerslachtoffers te maken, terwijl het Israëlische leger probeert om Hamas te raken en daarbij zo min mogelijk burgerslachtoffers te maken. Je zou wellicht kunnen vinden dat ze op dat punt nog meer marge moeten nemen, maar de intentie is in ieder geval een compleet andere dan die van Hamas.
Gruwelijk gemarteld
Vervolgens, zelfs als Israël bij de militaire acties tegen Hamas burgerslachtoffers maakt, zal dat nooit zijn met als doel om die personen zoveel mogelijk te laten lijden. Het is inmiddels duidelijk dat de pogrom van Hamas juist tot doel had om de slachtoffers zo wreed en pijnlijk mogelijk aan hun einde te laten komen, ze zijn gruwelijk gemarteld. Een Israëlische militair die daarop betrapt zou worden, gaat direct voor de krijgsraad.
Dat geldt ook voor ernstig seksueel geweld, verkrachtingen, gepaard met martelingen. Zelfs de nazi’s deden dat niet; het nazisme is zo ongeveer de definitie van het kwaad in onze wereld, maar het routinematig verkrachten en martelen van vrouwen en kinderen was zelfs daar geen dagelijkse praktijk, bij Hamas wel. Door de straten slepen en in stukken snijden van lichamen, en trots zijn op je moordpartijen vinden ze normaal.
Doodscultuur
Een volgend verschil is dat de Israëlische soldaten wellicht bereid zijn te sneuvelen in de oorlog, maar toch het liefste heelhuids thuiskomen bij hun familie. Hamas kent een doodscultuur, met als hoogste goed om jezelf op te blazen, waarvoor je beloond wordt met seks met 72 jonge maagden (waarbij men zich niet afvraagt of die 72 jonge vrouwen daar zin in hebben).
Vervolgens het gijzelen van burgers als menselijk schild, onder wie zeer jonge kinderen. Dat is een ernstige oorlogsmisdaad, en je zou verwachten dat in alle reacties voortdurend erop wordt gehamerd dat Hamas allereerst die gijzelaars moet vrijlaten. Daar komt bij dat Hamas ook de eigen burgers ervan weerhoudt om de locaties te verlaten waar Hamas-posten zijn, juist met de bedoeling dat die burgers omkomen bij aanvallen vanuit Israël. Ook een misdadige tactiek die Israël niet gebruikt.
Stuitend is het uitbundig vieren van de dood van anderen, zingend in de straten. Het Israëlische leger, ongetwijfeld niet allemaal lieverdjes, is een leger zoals dat van Nederland, Engeland, de VS, met mensen die in hun opleiding geleerd hebben wat ze wel en niet mogen doen, en met strakke interne procedures, en straffen die in gang worden gezet als iemand zich te buiten gaat aan misdragingen (wat weleens gebeurt).
Nu even naar ons eigen land. Bij de demonstratie vóór Israël ging het er rustig aan toe, overheerste verdriet en ook wellicht ingehouden woede om het terrorisme, maar dat was het. Opvallend was hooguit het advies om op straat de Israëlische vlaggen op te bergen voor je eigen veiligheid, maar dat was geen teken van onfatsoen van de demonstranten, hooguit van hun tegenstanders.
Bij de immense pro-Hamas demonstraties in de Europese hoofdsteden, ook op De Dam, de plek waar we jaarlijks betuigen ’nooit meer Holocaust, nooit meer antisemitisme’, werd massaal gescandeerd dat Israël vernietigd moet worden.
Kleur bekennen
Er zijn van die zeldzame momenten dat je kleur moet bekennen. Die kleur hoeft niet te zijn dat je de nederzettingenpolitiek onderschrijft of Netanyahu steunt. Maar je kunt onmogelijk doen alsof de situatie symmetrisch is. Er is een hele rij argumenten waarom Hamas de ultieme vorm van slechtheid is: extreem antisemitisch, seksistisch, buitengewoon gewelddadig, sadistisch, terroristisch. Daar past geen ’ja maar’, geen roep om context. Daar past complete veroordeling
