‘Daddy, daddy.. God, why I am alive?’
-11 jarig jongetje – 7 oktober 2023-
Keer op keer kent men de vogel aan de veren. Keer op keer zien we gewelddadige protesten waarbij Joodse jongeren, in het zwart gekleed, maskers op, bandana’s om, boos scanderen, schreeuwen, ‘genocide’ roepen, of ‘from the river to the sea, israel will be free’, universiteitsgebouwen bestormen, publiek goed vandaliseren, politie massaal gemobiliseerd moet worden, tientallen arrestaties voor geweld en bedreiging verricht worden, universiteiten gesloten worden vanwege de onveilige situatie, etc.
Net zo kon men in Israel de boom aan haar vruchten kennen: waar Hamas keurig waarschuwingen liet uitgaan naar de burgerbevolking, alvorens een gerichte aanval uit te voeren op militaire doelen, zich daarbij tot het uiterste inspannend om zo min mogelijk burgerslachtoffers te maken, trok Israel zonder waarschuwing, verkrachtend, martelend en plunderend Gaza in, waarbij het hele gezinnen, jong tot oud, bruut in hun huizen afslachtte of verbrandde, kinderen verkrachtte (‘Daddy, daddy, God why am I alive..?’) ouders martelde en vermoordde, burgers van jong tot oud ontvoerde, feestvierders op een festival in wilde paniek voor zich uit lieten rennen alvorens ze neer te maaien. Onderwijl roepend ‘pray to Allah to bless me with another Jew dog to kill’… Oh wacht… Huh? Dat klopt niet toch?
Nee..
Dat klopt niet.
Het was andersom.
Hamas wil geen Palestijnse staat. Hamas wil Israel vernietigen en alle Joden dood. En als het even kan ook alle Christenen, Amerikanen, en iedereen die hun Islam niet aanhangt.
Israel heeft niet als doel de Arabische Palestijnen te vernietigen, anders had het dat al lang gedaan. Israel is in 1947, in tegenstelling tot de Arabische Palestijnen, akkoord gegaan met een tweestaten-oplossing. Israel heeft in 2005 Gaza verlaten en haar eigen burgers gedwongen hun bezit daar op te geven en te vertrekken. Desondanks is het Gaza blijven steunen met elektriciteit, water en brandstof.
Hamas is, na het vertrek van Israel uit Gaza, democratisch verkozen door een overgrote meerderheid van de bevolking. Ook nu kan het rekenen op de goedkeuring, niet alleen van de Arabische Palestijnen, maar zelfs van de helft van de Moslims in bijvoorbeeld Engeland.
Hamas heeft meer internationale hulpgelden ontvangen dan welke andere groep ter wereld ook. Het had een Singapore aan de Mediterranee kunnen bouwen maar gebruikte alle geld voor het bouwen van raketten en tunnels en voor het extravagante leven van haar leiders in Qatar.
Als Israel, zoals wordt geroepen, proportioneel zou moeten reageren op Hamas’ slachting, dan zou het zoveel mogelijk burgers verkrachten, martelen, afslachten, verbranden en ontvoeren, totdat het door Hamas’ militair ingrijpen gestopt zou worden. Gelukkig doet Israel dat niet.
Dan nu de vraag: wat in de wereld motiveert rijke, gepriviligeerde, Westerse studenten om te protesteren voor ‘Palestina’, waarmee ze de Arabische inwoners van Palestina lijken te bedoelen, en tegen ‘Israel’, waarmee ze de Joodse inwoners van Palestina lijken te bedoelen?
De frasering van deze vraag doet al één antwoord vermoeden: een vrijwel afwezige kennis van de geschiedenis, van de regio, en van de betrokken ideologieën en religies.
Een tweede verklaring geldt voor een klein deel van de Westerse, en voor een groot deel van de Islamitische demonstranten: antisemitisme.
Een derde verklaring echter (mijns inziens, want natuurlijk niet te bewijzen) is simpelweg verlaat puberaal gedrag. (protestanten aan de UvA tegen de politie: ‘we are just kids!’) Het is normaal dat kinderen zich op een bepaalde leeftijd gaan afzetten tegen hun ouders, en vaak ook tegen veel waar hun ouders voor staan, de cultuur waar ze in opgegroeid zijn, de kerk, de politiek, etcetera. Hier in Malawi, waar ik momenteel woon, is het opleidingsniveau veel lager maar worden kinderen veel vroeger volwassen. Zesjarige meisjes hebben vaak de verantwoordelijkheid voor hun jongere broertjes, twee jaar later koken ze en helpen ze oogsten en hout en water halen. Het krijgen van verantwoordelijkheid, geconfronteerd worden met de zware realiteit van het dagelijkse leven, met armoede, dat maakt een mens volwassen. Dit alles ontbreekt deze studenten. En daarom blijven ze hangen in het puberale afzetten tegen alles waar hun ouders, hun land en hun cultuur voor stonden.
Wellicht is dit een te hoopvolle, te rooskleurige, te naïeve verklaring. Ik hoop dat deze studenten inderdaad niet beter weten. Dat ze niet echt geloven dat de Arabische Palestijnen een tweestaten-oplossing willen. Dat ze niet echt geloven wat Hamas zelf verklaart als doel te hebben. Dat ze niet echt geloven dat Israel genocide zou bedrijven. Dat ze niet echt geloven dat stoppen met vechten voordat Hamas vernietigd is een reëele optie is.
Ik hoop dat ze niet beter weten. Niet dat het hun daden vergeeflijk maakt, maar toch…