Category: Geen categorie
Thoughts
Nederlands Dagblad – Pennywise Poundfoolish
De huisarts lost meer dan 90% van de zorgvragen op voor 10% van het totale zorgbudget. In geval van noodzakelijke bezuinigingen zou geen enkele beleidsmaker die bij zijn volle verstand is het in zijn hoofd halen om juist op die huisartsenzorg te gaan beknibbelen. ‘Pennywise, poundfoolish’ heet dat in goed Nederlands. Als de huisartsenzorg kapot gaat klopt iedereen aan bij het ziekenhuis. De kosten daarvan zijn een veelvoud van de huidige kosten. Het systeem zal dus óf volledig vastlopen óf het wordt alleen beschikbaar voor de rijken, zoals dat in de meeste landen het geval is.
Toch is bezuinigen op de huisartsenzorg precies wat het kabinet de zorgverzekeraars heeft laten doen. De zeer efficiënte Nederlandse huisartsenzorg, waar veel landen alleen maar van kunnen dromen, is kapotgemaakt door jarenlange bezuinigingen. De tweede factor die hieraan heeft bijgedragen is de opkomst van de part-time ‘huisarts’. Het zijn niet de alom verguisde ‘commerciële ketens’ die het probleem zijn. Investeerders waren er immers altijd al. De reden dat ze nu voet aan de grond krijgen in huisartsenland is dat de part-time huisarts de te koop staande praktijk niet koopt! Ze wil geen verantwoordelijkheid dragen voor de zorg van vaste patiënten. De ouderwetse huisarts die dat wél wil wordt geconfronteerd met het volgende toekomstscenario: Een eigen onderneming in een markt waar praktijkruimte en benodigd personeel (praktijkondersteuners en assistenten) schaars is en steeds duurder wordt, terwijl zijn winst door verzekeraars en ambtenaren middels regelgeving wordt beknot. Een onderneming waarvan de winst al 20 jaar niet is meegegroeid met de economie. Een onderneming waarin voorgaande huisartsen, verenigd in de LHV, zich steeds meer verplichtingen hebben laten opleggen zonder vergoeding te eisen. Het praktijkhouderschap is zó onaantrekkelijk gemaakt dat weinigen er nog voor kiezen. En van de artsen die er wel voor kozen gooit jaarlijks een steeds hoger percentage huisartsen de handdoek in de ring.
Zo komen huisartsenpraktijken beschikbaar voor investeerders. De enige manier waarop die, met de huidige karige vergoedingen, nog winst kunnen maken is door veel patiënten in te schrijven en weinig huisartsen in dienst te nemen. Dat is dus wat zij zullen doen. Investeerders zijn geen liefdadigheidsinstellingen en ze hebben ook niet de zorgplicht die de overheid heeft (maar verzaakt).
Onderzoek laat zien dat mensen die een vaste huisarts hebben gemiddeld langer leven dan mensen die geen vaste huisarts hebben. Voor dit opmerkelijke resultaat zijn tal van verklaringen. Er wordt minder onnodige (risicovolle) diagnostiek verricht, er worden beter beslissingen gemaakt op basis van de kennis die de huisarts over de patiënt heeft, consultgesprekken verlopen efficiënter, de patiënt heeft meer vertrouwen in de arts. In alle gevallen gaat het erom dat de huisarts de patiënt kent en de patiënt de huisarts. Dit voordeel is verloren gegaan. Een invallende, onbekende huisarts heeft geen toegevoegde waarde boven een even onbekende ziekenhuisarts.
Alle reden dus om het tij te keren! Verlos de huisarts van de zorgverzekeraars. Zij kosten veel geld maar voegen, zoals hoogleraren Smidt en Weggeman eerder hebben betuigd in deze krant, geen waarde toe. Helemaal niet in de huisartsgeneeskunde. De financiering van de huisartsenzorg kan en moet anders. Zo kan het praktijkhouderschap weer aantrekkelijk gemaakt, en de Nederlandse gezondheidszorg betaalbaar gehouden worden.
1984
Truth, the new Hate-speech.
Political correctness is destroying the very fabric of society.
Never before in history have people been so afraid to stand up against absurdity for fear of being labeled a racist, a homophobe or a bigot.
Get rid of political correctness!
Let’s get people talking again!
Religie
Patiënt die een tijd ziek was geweest: ‘Dokter, ik heb het gevoel dat ik weer een beetje religie over mijn lichaam krijg!’
Zitten
Patiënt: Ik zit heel veel dokter! Ze zeggen toch ‘zitten is het nieuwe roken’? Nou dan rook ik wel een paar pakjes per dag!
Zenuwen
Mijn patiënt heeft pijn in het been. Ik bespreek met haar mijn twijfel of ik haar moet doorverwijzen naar de orthopeed of de neuroloog.
Patiënt: Wat is een neuroloog?
Ik: Een arts die zich bezighoudt met de zenuwen.
Patiënt: Oh maar dokter, ik heb geen zenuwen hoor!
Maar de koeien zijn het probleem…!
Eén blik op deze CBS-data laat zien hoezeer Links Nederland / De Overheid het probleem verdraait.
Niet de koeien zijn het probleem. Het huisvestingsbeleid van de EU is het probleem. Dat bestaat namelijk niet.
De EU heeft wel een grensbeleid; de grenzen staan open. Het huisvestingsbeleid wordt echter niet Europees geregeld. Omdat iedereen kennelijk in Nederland wil wonen komt iedereen hier ongehinderd naartoe. Huisvesting wordt vervolgens aan de gemeenten overgelaten. Die zijn met hun amateuristische bestuur geen partij voor projectontwikkelaars..
Als het grensbeleid Europees geregeld moet worden, dan ook het huisvestingsbeleid. Dan moge duidelijk zijn dat Nederland voorlopig niet de plaats is om nog meer te bouwen.
Als de instroom naar Nederland niet stopt zal Nederland haar immigratiebeleid moeten aanpassen. Neem Denemarken als voorbeeld: lid van de EU maar met eigen immigratiebeleid. Overigens heeft minister Jetten laten zien dat Europese verdragen ook prima straffeloos eenzijdig kunnen worden opgezegd. En in het uiterste geval stappen we uit de EU. Jazeker, dat zal geld kosten (én opleveren). Maar is geld het belangrijkste?
Of is onze vrijheid belangrijker? En onze weilanden, slootjes, boerderijtjes, ons groen, ruimte, rust, frisse lucht.
Als we zo door gaan worden we een Shanghai a/d Rijn: er kunnen op Nederland gerust nog 10 miljoen inwoners bij maar dan nemen we afscheid van dat groen, dat platteland, de slootjes en koeien.
Als we dat willen, laten we daar dan voor kiezen. Niet het ons laten overkomen. Niet het ons door EU-politici in Brussel door de strot laten duwen.
TransTrend is niet onschuldig!
Emma (13) is vorig jaar begonnen op het voortgezet onderwijs. Tijdens een feestje is ze door een jongen uit de 2e klas op een nare manier betast. Sindsdien gaan haar schoolprestaties achteruit, heeft ze buien van somberheid, kleedt ze zich alleen nog maar in wijde truien en vormeloze broeken en snijdt ze zichzelf soms. De psycholoog waar ze uiteindelijk belandt concludeert: ‘Emma is transgender, ze voelt zich eigenlijk een jongen en daarom heeft ze allerlei psychische klachten! Ik adviseer een doorverwijzing naar de ‘Genderpoli’ in Amsterdam.’ Moeder doet ondertussen alles om Emma zich beter te laten voelen; ze veroordeelt haar niet, noemt haar zoals Emma dat wil (sinds twee weken wil ze Evert genoemd worden), en strijdt voor haar om, in de chaos die GGZ heet, op de juiste plek terecht te komen. Vertwijfeld en opgebrand belandt moeder uiteindelijk zelf bij de huisarts. ‘Ik word gek! Al die psychologen die praten haar allerlei nieuwe problemen aan! Dat gendergedoe… En ik probeer haar nog op te voeden in plaats van overal in mee te gaan, maar ik sta er helemaal alleen voor!’
(namen in deze casus zijn gefingeerd om privacy-redenen)
Sinds de opkomst van de sociale media1 zien we een stijging van duizenden procenten2–6 in aanvragen voor ‘geslachtsveranderende’ chirurgie. Waar dit voorheen een zeldzame behandeling was voor patiënten die leden aan genderidentiteitsstoornis (in 88% van de gevallen man), is het nu een verzoek van in meerderheid (85%) jonge meisjes. Een dergelijke spectaculaire spontane toename van een bepaalde aandoening, waarbij ook de man:vrouw verhouding geheel omkeert, is vanuit biologisch oogpunt onmogelijk. Het gaat hier dan ook niet meer om behandeling van de genderidentiteitsstoornis, het gaat om verzoeken tot body modification. Klinieken doen, ondanks de financiële prikkel, nog hun best om aanmeldingen gedegen te screenen en de zaak medisch te benaderen. Geheel in lijn met de genoemde verschuiving zien de patiënten dit echter als ongewenste bedilzucht van ‘cisgenders’ die hen ‘door het hoepeltje laten springen’ (MC 6/7/21) voordat ze willen overgaan tot de gewenste medische ingrepen.7 Het gaat volgens hen helemaal niet om behandeling van een ziekte. Wel is het de bedoeling dat we er middels de ziektekosten voor betalen.8,9
De casus uit de inleiding is niet uitzonderlijk. Een groot deel van de mensen die zich al ‘trans’ identificeren heeft een geschiedenis van misbruik, verwaarlozing of trauma en andere psychiatrische problemen10–12,12–22. De laatste jaren echter, kun je je puberdochter horen zeggen: ‘Mam, ik ben zo ongeveer de enige ‘cis-gender’ in mijn klas!’ Misbruikstatistieken zijn wel hoog maar niet zó hoog, dat hele schoolklassen zouden vallen in de risicogroep voor de diagnose genderidentiteitsstoornis. Wat is hier aan de hand?
Het lijkt er op dat ‘je identificeren als trans’ de nieuwe manier geworden om uiting te geven aan de onzekerheid en onwennigheid die je voelt als puber. Welk meisje van 14 voelt zich wél fijn en op haar gemak in haar lichaam? ‘Nee natuurlijk niet, je voelt je vreselijk op die leeftijd, het is doodvermoeiend!’ aldus een vrouwelijke collega. En dit is van alle tijden. Pubergedrag ook, het éne iets risicovoller dan het andere. Wie heeft er niet een keer te veel gedronken? Een keer een joint gerookt of een pilletje gebruikt? Wie is niet een keer wat te ver gegaan met iemand van het andere geslacht? Het gaat allemaal weer over. En de gevolgen zijn meestal niet blijvend.
Anders is dat met de TransTrend. Ouders en hulpverleners spelen hierin helaas niet, zoals wel bij drugs en drank, de corrigerende rol die je van ze mag verwachten. Integendeel; ze maken het vaak erger door er in mee te gaan. In plaats van te stuiten op een gezonde sparringpartner wordt de puber, tot haar schrik, in allerlei afwijkingen bevestigd. En hier geldt niet dat het vanzelf wel over gaat. Althans, wel als je afwacht, zo blijkt uit onderzoek.23,24 Maar niet als je ‘bevestigt’. Kinderen worden met hormoontoediening en chirurgische ingrepen blijvend beschadigd. Meisjes kunnen nooit meer kinderen krijgen na dergelijke behandelingen. Hormoonbehandelingen en chirurgische behandelingen zijn onomkeerbaar. Uit onderzoek blijkt niet dat kinderen gelukkiger worden als ze worden bevestigd in hun ‘trans-ideeën’25–28. Zelfmoordcijfers dalen niet na ‘geslachtsveranderende’ chirurgie29. Ook blijkt uit onderzoek dat, naast geslachtelijke ontwikkeling, ook geestelijke ontwikkeling, IQ, botdichtheid en vetverdeling negatief worden beïnvloed.28 En, last but not least, geslachtsverandering is onmogelijk. Na genoemde behandelingen hebben alle 37 biljoen lichaamscellen nog steeds hun oorspronkelijke XX of XY chromosoom. Wat voor de arts een geslaagde ingreep en goede omzet was, zal voor de patiënt meestal een teleurstellend resultaat blijven.
Verschillende toonaangevende medische instituten, zoals het Karolinska Institutet in Stockholm, gingen aanvankelijk mee in het zogenaamde ‘Dutch Protocol’ (‘genderbevestigende’ hormoontherapie voor zeer jongen kinderen) maar komen daar nu van terug en noemen deze therapieën experimenteel.30 Voor dergelijke ingrijpende behandelingen wordt normaliter zeer sterk, gedegen wetenschappelijk bewijs voor veiligheid en effectiviteit vereist. Vergelijk experimentele kanker- behandelingen (en dat gaat dan nog over mensen die al aan het einde van hun leven staan…). Voordat zulk gedegen onderzoek gedaan en bewijs geleverd is, mogen we kinderen niet blootstellen aan dit soort behandelingen. Onze puberjeugd verdient beter. En ook de (zeldzame) kinderen die echt lijden aan genderidentiteitsstoornis verdienen beter!
Texaanse abortuswet laat zien dat leeftijdsgrens arbitrair is
G. Roorda
9 oktober 2021
—Dit stuk verscheen op 16 oktober 2021 in het Nederlands Dagblad.—
Het plegen van abortus wordt in veel landen niet bestraft op voorwaarde dat dit vóór een
bepaalde termijn gebeurt. Onenigheid over die termijn is een heet hangijzer geweest in
Nederland’s drie langste kabinetsformaties, waaronder de huidige. Recent bericht over de nieuwe termijnwet in Texas bepaalt ons erbij hoe kunstmatig en arbitrair die termijn eigenlijk is.
In Texas is abortus voortaan alleen nog legaal als de hartslag van het kind nog niet waarneembaar is. In Nederland is abortus legaal als het kind nog niet ‘levensvatbaar’ is.
Maar wat is waarneembaar? Waarom geldt de hartslag als doorslaggevend en niet de nierfunctie? Wat is levensvatbaar? En is een abortus na één van deze termijnen inderdaad zo fundamenteel verschillend van een abortus vóór zo’n termijn, dat het als grond voor strafvervolging kan dienen?
In Nederland geldt de regel dat je een kind mag aborteren als het nog niet ‘levensvatbaar’ is.
Toen abortus in Europa in de jaren zestig en zeventig onder invloed van de seksuele revolutie en
de tweede feministische golf gelegaliseerd werd, mocht een kind tot 28 weken geaborteerd
worden. Nu is dat strafbaar omdat de medische zorg hier voldoende ontwikkeld is om een kind
van 24 weken al buiten de baarmoeder in leven te houden. Dezelfde daad is dus legaal of strafbaar naar gelang van de kwaliteit van beschikbare medische zorg. Hetzelfde kind is dus een
beschermenswaardig mens óf een te aborteren foetus, want het is wel óf niet levensvatbaar buiten de baarmoeder.
Dit is geen valide criterium. Het gaat hier immers helemaal niet over de levensvatbaarheid buiten
de baarmoeder. Het kind zit namelijk ín de baarmoeder. En als we het er niet uit trekken zou het
kind doorleven en na een paar maanden geboren worden. Waar de baarmoeder vóór 24 weken
een noodzakelijke voorwaarde voor overleven is, is ná die 24 weken de moederlijke zorg een
noodzakelijke voorwaarde. Een pasgeborene is in die zin even weinig levensvatbaar en zou, als we consequent zouden zijn, ook geaborteerd1 mogen worden..
U voelt wel, er ligt geen logisch verband tussen het toestaan van abortus en aanleg van bepaalde organen of ‘levensvatbaarheid buiten de baarmoeder’. Nederland is dan ook een van de weinige landen die dit criterium hanteren én één van de zeer weinige landen die abortus zonder medische indicatie zo laat in de zwangerschap nog toestaan.
Zoals bij zoveel onderwerpen ziet Nederland zichzelf ook hierin aandoenlijk parmantig als ‘Het
Gidsland’. Er wordt meewarig neergekeken op landen die hierin andere keuzes maken,
Het zou goed zijn deze houding te verlaten en te leren van anderen, in plaats van hen de les te
lezen. Met name nu we zelf voor nieuwe keuzes staan in de kabinetsformatie. Politici, journalisten en artsen, heb de moed om niet te polariseren maar de zaken inhoudelijk te bespreken! Dat begint bij eerlijk taalgebruik3. De neiging eufemismen te gebruiken is logisch; de werkelijkheid is zo pijnlijk. Toch is het voor een eerlijk gesprek nodig de zaken bij hun naam te noemen.
Dus niet ‘weghalen’ maar abortus.
Niet ‘overtijd’ maar zwanger. -Met dit neologisme wordt de vroege zwangerschap als een soort aandoening bestempeld waarvoor een behandeling nodig zou zijn, de ‘overtijdbehandeling’.- Laten we het hebben over inhoud, niet over ‘progressief’ of ‘niet van deze tijd’ (dat zijn geen
argumenten).
Niet over ‘zelfbeschikkingsrecht van de vrouw’ (dat was relevant bij het zwanger wórden) maar over welke criteria Nederland wél zou kunnen gebruiken voor het toestaan van een daad als abortus.
Wat mij betreft zijn dat er zeer weinig.
In haar redactioneel commentaar2 velt NRC een oordeel over de Texaanse wet. De NRC redactie ontkent de democratische legaliteit ervan; de wet zou tot stand zijn gekomen door een rechter die zijn kans miste én zijn kop in het zand stak, niet door de overtuiging van een meerderheid van de bevolking. De boodschap lijkt te zijn : wíj, verlichte denkers, schudden meewarig ons hoofd over de verkeerde keuze die zij daar maken. Nog activistischer wordt de toon wanneer de redacteuren stellen dat (ja het is bijna lachwekkend) deze wet de Texaanse vrouw opzadelt met een 'reproductieplicht'. Blijkbaar zien de redacteuren abortus als anticonceptie. Daarnaast ontkennen ze hiermee, hoe ironisch en paternalistisch, de verantwoordelijkheid en wilsbekwaamheid van de Texaanse vrouw. De vergelijking met de pro-life beweging in Europa die het afschaffen van de bedenktermijn verhinderde is helemaal onpassend. Zoals ik eerder in Trouw (25/5/2021) betoogde, het afschaffen van de bedenktermijn is geen oplossing voor een probleem, het is een slag in de feministische oorlog.
- Giubilini A, Minerva F, After-birth abortion: why should the baby live? Journal of Medical
Ethics 2013;39:261-263. https://jme.bmj.com/content/39/5/261 - NRC. Texaanse hartslagwet ondermijnt meer dan het recht op abortus. Redactioneel Commentaar. NRC 10 september 2021. https://www.nrc.nl/nieuws/2021/09/10/texaanse-hartslagwet-ondermijnt-meer-dan-het-recht-op-abortus-a4057816
- Het belang van juist taalgebruik is nauwelijks te overschatten. https://www.henw.org/artikelen/overtijdbehandeling-de-huisartsenpraktijk#comment-1460