Merijn van Nuland verwoordt in Trouw op 17 mei een valse tegenstelling. Het ideaal van de universiteit als vrijplaats zou uit zicht raken door maatregelen die universiteiten nemen ‘uit angst voor ongeregeldheden’. De vraag stelt zich (uiteraard): van wát is de universiteit een vrijplaats?
Die vraag is makkelijk te beantwoorden, en het antwoord maakt twee zaken direct duidelijk: 1. dat de tegenstelling vals is, en 2. wat het werkelijke probleem is.
De universiteit is immers een vrijplaats van ideeën. Van debat, van respectvolle communicatie, kennisvermeerdering, uitwisseling van ideeën.
Het nemen van maatregelen tegen ‘ongeregeldheden’, een eufemisme voor geweld, bedreiging en vernieling, is op geen enkele manier in tegenspraak met uitwisseling van ideeën. Sterker nog, die maatregelen zijn daar een voorwaarde voor. Vurige debatten zijn op een universiteit als het goed is geen ‘ongeregeldheden’ en worden dan ook op geen enkele manier beperkt.
De demonstraties, die de concrete grond voor genoemde maatregelen zijn, hebben niets te maken met de uitwisseling van ideeën. Scanderen is het tegenovergestelde van dialoog. Eisen is niet hetzelfde als debatteren. Banden met andere wetenschappelijke instituten verbreken heeft niets te maken met kennisvermeerdering. Zwarte gezichtsmaskers zijn geen teken van respectvolle communicatie. Vandalisme is niet opbouwend.
En dan hebben we het nog niet eens over de inhoud van de demonstraties. Die staat op alle mogelijke manieren lijnrecht tegenover vrijheid en academie. De demonstraties zijn immers gericht tégen het enige democratische land in het Midden Oosten, tégen het volk dat meer dan welk ander volk dan ook heeft bijgedragen aan de wetenschap, en ze zijn vóór een slecht gedefiniëerde entiteit waarvan men de historie niet kent, de idealen niet serieus neemt (namelijk vernietiging van alle Joden en andere niet-Islamieten), en waarvan de vruchten geen Nobelprijzen zijn maar terrorisme, verkrachting, kindermoord, onderdrukking, vrouwenhaat, en intolerantie.
Hebben universiteiten ooit maatregelen moeten nemen tegen relschoppende Joden? Hebben moskeeën 24/7 politiebescherming nodig in verband met Joodse terreurdreiging? Is er op Joodse feestdagen extra politie-inzet nodig zoals tijdens Ramadan?
Laten we geen valse tegenstellingen scheppen. Laten we het beestje bij de naam noemen. Voor Antisemitisme is geen plaats, ook niet op universiteiten. Júist niet in het praesidium libertatis.
‘Daddy, daddy.. God, why I am alive?’ -11 jarig jongetje – 7 oktober 2023-
Keer op keer kent men de vogel aan de veren. Keer op keer zien we gewelddadige protesten waarbij Joodse jongeren, in het zwart gekleed, maskers op, bandana’s om, boos scanderen, schreeuwen, ‘genocide’ roepen, of ‘from the river to the sea, israel will be free’, universiteitsgebouwen bestormen, publiek goed vandaliseren, politie massaal gemobiliseerd moet worden, tientallen arrestaties voor geweld en bedreiging verricht worden, universiteiten gesloten worden vanwege de onveilige situatie, etc.
Net zo kon men in Israel de boom aan haar vruchten kennen: waar Hamas keurig waarschuwingen liet uitgaan naar de burgerbevolking, alvorens een gerichte aanval uit te voeren op militaire doelen, zich daarbij tot het uiterste inspannend om zo min mogelijk burgerslachtoffers te maken, trok Israel zonder waarschuwing, verkrachtend, martelend en plunderend Gaza in, waarbij het hele gezinnen, jong tot oud, bruut in hun huizen afslachtte of verbrandde, kinderen verkrachtte (‘Daddy, daddy, God why am I alive..?’) ouders martelde en vermoordde, burgers van jong tot oud ontvoerde, feestvierders op een festival in wilde paniek voor zich uit lieten rennen alvorens ze neer te maaien. Onderwijl roepend ‘pray to Allah to bless me with another Jew dog to kill’… Oh wacht… Huh? Dat klopt niet toch?
Hamas wil geen Palestijnse staat. Hamas wil Israel vernietigen en alle Joden dood. En als het even kan ook alle Christenen, Amerikanen, en iedereen die hun Islam niet aanhangt.
Israel heeft niet als doel de Arabische Palestijnen te vernietigen, anders had het dat al lang gedaan. Israel is in 1947, in tegenstelling tot de Arabische Palestijnen, akkoord gegaan met een tweestaten-oplossing. Israel heeft in 2005 Gaza verlaten en haar eigen burgers gedwongen hun bezit daar op te geven en te vertrekken. Desondanks is het Gaza blijven steunen met elektriciteit, water en brandstof.
Hamas is, na het vertrek van Israel uit Gaza, democratisch verkozen door een overgrote meerderheid van de bevolking. Ook nu kan het rekenen op de goedkeuring, niet alleen van de Arabische Palestijnen, maar zelfs van de helft van de Moslims in bijvoorbeeld Engeland.
Hamas heeft meer internationale hulpgelden ontvangen dan welke andere groep ter wereld ook. Het had een Singapore aan de Mediterranee kunnen bouwen maar gebruikte alle geld voor het bouwen van raketten en tunnels en voor het extravagante leven van haar leiders in Qatar.
Als Israel, zoals wordt geroepen, proportioneel zou moeten reageren op Hamas’ slachting, dan zou het zoveel mogelijk burgers verkrachten, martelen, afslachten, verbranden en ontvoeren, totdat het door Hamas’ militair ingrijpen gestopt zou worden. Gelukkig doet Israel dat niet.
Dan nu de vraag: wat in de wereld motiveert rijke, gepriviligeerde, Westerse studenten om te protesteren voor ‘Palestina’, waarmee ze de Arabische inwoners van Palestina lijken te bedoelen, en tegen ‘Israel’, waarmee ze de Joodse inwoners van Palestina lijken te bedoelen?
De frasering van deze vraag doet al één antwoord vermoeden: een vrijwel afwezige kennis van de geschiedenis, van de regio, en van de betrokken ideologieën en religies.
Een tweede verklaring geldt voor een klein deel van de Westerse, en voor een groot deel van de Islamitische demonstranten: antisemitisme.
Een derde verklaring echter (mijns inziens, want natuurlijk niet te bewijzen) is simpelweg verlaat puberaal gedrag. (protestanten aan de UvA tegen de politie: ‘we are just kids!’) Het is normaal dat kinderen zich op een bepaalde leeftijd gaan afzetten tegen hun ouders, en vaak ook tegen veel waar hun ouders voor staan, de cultuur waar ze in opgegroeid zijn, de kerk, de politiek, etcetera. Hier in Malawi, waar ik momenteel woon, is het opleidingsniveau veel lager maar worden kinderen veel vroeger volwassen. Zesjarige meisjes hebben vaak de verantwoordelijkheid voor hun jongere broertjes, twee jaar later koken ze en helpen ze oogsten en hout en water halen. Het krijgen van verantwoordelijkheid, geconfronteerd worden met de zware realiteit van het dagelijkse leven, met armoede, dat maakt een mens volwassen. Dit alles ontbreekt deze studenten. En daarom blijven ze hangen in het puberale afzetten tegen alles waar hun ouders, hun land en hun cultuur voor stonden.
Wellicht is dit een te hoopvolle, te rooskleurige, te naïeve verklaring. Ik hoop dat deze studenten inderdaad niet beter weten. Dat ze niet echt geloven dat de Arabische Palestijnen een tweestaten-oplossing willen. Dat ze niet echt geloven wat Hamas zelf verklaart als doel te hebben. Dat ze niet echt geloven dat Israel genocide zou bedrijven. Dat ze niet echt geloven dat stoppen met vechten voordat Hamas vernietigd is een reëele optie is.
Ik hoop dat ze niet beter weten. Niet dat het hun daden vergeeflijk maakt, maar toch…
Neem een volstrekt neutrale en ongeïnformeerde persoon. Hij observeert een (online) debat zonder de inhoud van de gebezigde teksten te kunnen horen. Het enige dat hij ziet is vorm en houding: wordt er geschreeuwd, wordt er gescholden, wordt er gescandeerd of juist geargumenteerd, klinkt men agressief, draagt men maskers, worden er HOOFDLETTERS gebruikt, wordt er gevloekt, met ogen gerold, gezucht, sluit men zich af? Op basis hiervan kan hij zich al een oordeel vormen. Soms helpt het om even ‘uit te zoomen’ en te proberen als die neutrale persoon een debat te beschouwen.
In het debat over de situatie in Gaza levert deze vorm-analyse een helder beeld op.
Amid conflict in Gaza, students demonstrate in support of the Palestinians at Columbia University in New York, Oct. 12. PHOTO: JEENAH MOON/REUTERS
Betreffende de inhoud van het debat valt het op dat beide partijen vaak geheel langs elkaar heen communiceren, voor zover dat dan nog communicatie te noemen is, en dat het historisch besef van deelnemers vaak erg oppervlakkig is. Daarom is het nuttig om eerst een aantal misverstanden op te helderen.
Vaak lijkt men er vanuit te gaan dat er een volk bestaat, ‘de Palestijnen’, dat sinds jaar en dag in het land Palestina woonde, en dat een ander volk, Israel, dit land binnengetrokken is en bezet heeft. In werkelijkheid is het gebied door de Romeinen rond het jaar 100 ‘Palestina’ genoemd ,en iedereen die er woonde heette voortaan Palestijn. De Joodse Palestijnen maar ook de Arabische Palestijnen, de Turkse, Armeense, Griekse en Romijnse Palestijnen. Al sinds meer dan 3000 jaar wonen er Joden in Palestina. Ze werden vaak gedeeltelijk verdreven, door achtereenvolgens de Assyriërs, de Babyloniërs, de Romeinen en de Kruisvaarders. Altijd was een deel, en vaak het grootste deel, van de bevolking Joods. Er heeft nooit een Palestijnse staat bestaan. Alleen een gebied met Palestijnse Joden en Palestijnse Arabieren, geregeerd door, achtereenvolgens, de Mamlukken (tot 1517), de Turken (tot 1920) en de Britten (tot 1948).
Vaak stelt men dat ‘de Palestijnen’ (waarmee dan de Arabische Palestijnen worden bedoeld) een eigen staat willen stichten. Dat is niet het geval. Halverwege de 20e eeuw kregen veel van de bezette gebieden in de wereld (koloniën, protectoraten, mandaten) onafhankelijkheid. Ik wil niet zeggen ‘terug’ want in de meeste gevallen was er vóór de kolonisatie nooit sprake geweest van enige vorm van eenheid in het betreffende gebied. Nederland gaf Indonesië en Suriname op, Duitsland gaf Oost Afrika op, Engeland gaf veel Afrikaanse en Midden Amerikaanse koloniën op, Spanje en Portugal gaven Zuid Amerikaanse kolonieën op, België gaf Congo op. Dit alles vaak onder internationale druk. Frankrijk heeft nog het meeste moeite gehad met het afscheid nemen. Frans Guyana is bijvoorbeeld nog steeds onderdeel van Frankrijk. Ook uit Palestina trokken de Britten zich, onder druk van de VN, terug. Het VN besluit van een tweestaten-oplossing werd door de Joodse Palestijnen geaccepteerd. Zij stichtten de staat Israel. Het besluit werd niet geaccepteerd door de Arabische Palestijnen, en evenmin door de Arabische buurlanden. Beiden stelden meermaals dat de enige acceptabele uitkomst voor hen de uitroeiing van de Joden en de vernietiging van de staat Israel is.
Vaak neemt men Hamas niet serieus als Hamas stelt dat het de Joodse staat en alle Joden wil vernietigen.
Vaak lijkt men te denken dat Israel buitensporig veel burgerslachtoffers maakt. Dat is niet het geval. Israel beschermt de burgers van Gaza beter dan dat Hamas dat doet. Israel voert oorlog tegen een organisatie die erop uit is om juist zoveel mogelijk burgerslachtoffers te (laten) maken. Liefst voor de camera. De Gaza oorlog vindt plaats in uitermate moeilijke omstandigheden wat betreft burgerslachtoffers. En toch, al deze zaken in aanmerking genomen, maakt Israel relatief minder burgerslachtoffers dan de Westerse troepen in Irak, Afghanistan, WOII etc. Terwijl de omstandigheden daar makkelijker waren en de vijand er niet opuit was zoveel mogelijk burgers op te offeren.
Vaak stelt men dat Israel genocide pleegt. Genocide = “handelingen verricht met de intentie om een nationale, ethnische, raciale of religieuze groep te vernietigen”. Als Israel dat had willen doen, de Arabische Palestijnen vernietigen bijvoorbeeld, hadden ze dat allang kunnen doen. Ze zijn oppermachtig in de regio. Israel doet er juist alles aan om alleen Hamas te vernietigen en beschermt de burgerbevolking van Gaza beter dan dat Hamas dat doet… Het vernietigen van een terroristische organisatie heet geen genocide. Hamas is geen ras, geen ethnische, nationale of religieuze groep. Het doel van Hamas is wél genocide. Hamas stelt dat zelf letterlijk in zijn handvest.
Men lijkt te denken dat Israel Gaza bezet. Israel heeft in 2005 al haar troepen teruggetrokken uit Gaza en zelfs alle Joodse burgers gedwongen hun bezit in Gaza te verlaten. Gaza kreeg een eigen bestuur, hield verkiezingingen en koos voor Hamas. Ondanks dat Hamas de biljoenen aan hulpgeld inzet om tunnels en raketten te bouwen verzorgt Israel drinkwater en elektriciteit voor Gaza en medische zorg, zelfs voor de zoon van een Hamas kopstuk..
Men noemt Gaza een ‘openluchtgevangenis’ van Israel, en men denkt dat het nog meer internationale hulp nodig heeft. Gaza grenst zowel aan Israel als aan Egypte. Gaza ontvangt meer hulpgelden dan welk land ook ter wereld. Het had inmiddels het Singapore van de Mediterranee kunnen zijn. Maar in plaats daarvan heeft het alle hulpgelden besteed aan het bouwen van tunnels en raketten, het trainen van terroristen en het extravagante leven van de Hamas kopstukken in Qatar, en crepeert de bevolking.
Vaak lijken met name rijke, geprivilegieerde Westerse, postmodernistische, politiek linkse jongelui te menen dat Hamas een verzets- of bevrijdingsorganisatie is, en dat support voor Hamas en verzet tegen Israël een teken van progressiviteit is. Ze lijken niet te weten dat Hamas alles haat waar zij voor staan, en waar ze hun privileges aan te danken hebben: het Westen, Amerika, democratie, gelijke rechten voor mannen en vrouwen, vrijheid van seksuele voorkeur, etcetera. De meesten van de protesterende studenten zouden door Hamas acuut verkracht worden vanwege hun outfit of afkomst, of van een flatgebouw gegooid worden om hun seksuele voorkeur. De enige plek in het, overwegend Islamitische, Midden Oosten waar zij veilig zouden zijn, en vrij, is in de, overwegend Joodse, democratie Israël…
Iemand zonder kennis van bovenstaande achtergrondinformatie zou men kunnen vergeven wanneer hij de leus ‘From the river to the sea..’ scandeerde. (Als ongeïnformeerd scanderen, of scanderen überhaupt, vergeeflijk is.)
Mét deze kennis op zak, wordt het debat een heel stuk helderder, en blijven er bitter weinig redenen over om dit soort leuzen te bezigen behalve sadisme, (zelf)haat, Islamisme en/of antisemitisme.
‘Poverty is a mindset’ concludeerde een vriend van me na een paar maanden ontwikkelingswerk in ruraal India. Wat kort door de bocht? Mensen die geen armoede kennen zullen de stelling afdoen als blasé of zelfs grof. Maar velen die wat langer dan enkele dagen met arme mensen gewerkt hebben zullen begrijpen waar de gedachte vandaan komt.
Multifactorieel
Natuurlijk heeft armoede vele oorzaken. Voor een groot deel wordt armoede veroorzaakt door de combinatie van geografie, klimaat, cultuur en internationale machtsverhoudingen. Het isgelijkteken tussen poverty en mindset is dus inderdaad wat kort door de bocht. Maar er bestaat wel degelijk een verband. Laten we de meningen voorbij gaan en de zaak eens wetenschappelijk benaderen.
We zullen eerst moeten definiëren wat ‘mindset’ precies is. En over wat voor verband we spreken. Is er sprake van causaliteit? En zo ja, in welke richting?
Een definitie van mindset gaan we niet bereiken vandaag. Naar wat ‘mind’ precies is zoeken filosofen en wetenschappers al eeuwen. ‘Philosophy of mind’ is een heel eigen vakgebied. Maar met mindset wordt over het algemeen een manier van denken bedoeld. Meer als in de instelling, de ‘preset’ van de cognitie en de conatie, de wil. Conatie wordt ook omschreven als ‘de capaciteit tot focus en durende inspanning’.
Onderzoek
Voor een verband tussen lagere cognitieve vaardigheden en armoede bestaat wetenschappelijk bewijs. Wat betreft causaliteit: dat het eerste een oorzaak kan zijn van het laatste is logischerwijs te verwachten. Dat armoede ook een oorzaak kan zijn van lagere cognitieve vaardigheden is recentelijk onderzocht. Resultaten lijken in die richting te wijzen. Al vanaf de geboorte kan een verschil in groei van het brein worden gemeten tussen kinderen in rijke versus kinderen in arme gezinnen. Bij de geboorte is dit verschil nog vrijwel niet aanwezig . Nu is het meten van volume van verschillende delen van het brein een zeer primitieve maat. Vergelijk het beoordelen van de capaciteiten van een computer aan de hand van de fysieke afmetingen. Dit is nu eenmaal het niveau waarop ons begrip van het brein zich bevindt. Veel verfijndere manieren van meten hebben we niet. Behalve dan helemaal aan het uiteinde van de keten: het testen van IQ. En op dat gebied werd al eerder aangetoond dat kinderen uit armere gezinnen (lagere SES: sociaal economische status) gemiddeld een lager IQ hebben. Dat verschil bestaat al op een leeftijd van 2 jaar (6pt) en verdrievoudigd tot de leeftijd van 16 jaar. De grootste factor van invloed bleek ‘parental education’. Ook gecontroleerde studies naar de kwaliteit van beslissingen van mensen in situaties van schaarste tonen een direct negatief effect aan.
Armoede is dus erfelijk. Niet alleen via een kleiner financieel startkapitaal maar ook via een kleiner intellectueel startkapitaal. Of eigenlijk een mindere ontwikkeling van het startkapitaal. Bij de geboorte zijn de verschillen namelijk verwaarloosbaar. Hoewel in extreme omstandigheden zelfs daar al een achterstand kan bestaan door voedingsdeficienties en parasitaire infecties bij de moeder.
IQ
Tellen we al deze factoren bij elkaar op, en vermenigvuldigen we ze met generaties lange armoede, dan kunnen we verklaren wat we zien gebeuren in landen als Malawi. Er is sprake van een negatieve feedbackloop, een vicieuze cirkel waaraan erg moeilijk is te ontkomen. Zoek maar eens op Google naar ‘average IQ malawi’. Volgens de DSM-V, (Diagnostic and Statistical Manual, het diagnostisch handboek psychiatrie) wordt dit IQ geclassificeerd als Mild Intellectual Disability. “Licht Verstandelijk Beperkt”, met “een cognitief niveau van een kind tussen de 7 en 11 jaar oud”. Natuurlijk zal worden opgemerkt dat IQ-tests niet cultureel neutraal zijn. Zoals gezegd zijn onze meetinstrumenten betreffende de functie van het brein inderdaad zeer rudimentair. Toch zijn de capaciteiten die met een IQ test getoetst worden precies de capaciteiten die nodig zijn voor het opzetten van een bedrijf, van een productieproces, voor het bouwen van een complex product, voor het leiden van een ziekenhuis. Naast ‘verbaal begrip’ worden getest: het werkgeheugen, de capaciteit tot perceptueel redeneren en de verwerkingssnelheid.
Armoedebestrijding
We begonnen met de constatering dat armoede voor een groot deel wordt veroorzaakt door geografie, cultuur, internationale machtsverhoudingen en klimaat. Dit is een deprimerend rijtje, omdat we op deze factoren vrijwel geen invloed hebben. Het is daarom hoopgevend dat cognitieve vaardigheden ook van invloed zijn. Dit biedt een opening voor interventie. Wellicht zijn projecten die de aanleg van speeltuinen en opleiding van kleuterjuffen beogen ons meest effectieve instrument in de bestrijding van armoede!
Eilertsen T., Thorsen A. L., Holm S. E. H., Bøe T., Sørensen L. & Lundervold A. J. (2016). Parental socioeconomic status and child intellectual functioning in a Norwegian sample. Scandinavian Journal of Psychology 57, 399–405.
Anuj K. Shah et al.,Some Consequences of Having Too Little.Science338,682-685(2012).DOI:10.1126/science.1222426
Het feest der democratie. Zo worden de verkiezingen ook wel genoemd. Voor links geldt dat alleen als links wint. Op 22 november 2023 echter kreeg rechts verreweg het grootste deel van de stemmen. En niet een beetje rechts, PVV rechts!
Met ronkende teksten buitelen media over elkaar heen om het grootste deel van het electoraat als fascisten weg te zetten.
Volkskrant uit de mening, in bedekte termen en onder het kopje ‘Analyse’, dat winnend rechts eigenlijk bestaat uit domme mensen en frauderende profiteurs.
De Telegraaf verslaat een protest (!), met lichtjes en al, van linkse partijen tegen deze verkiezingsuitkomst. Ja dat leest u goed. Linkse partijen gaan ‘s daags na de democratische verkiezingen de straat op om tegen de uitslag te protesteren! Een wethouder van verliezend GroenLinks: „Het is een extreemrechtse en ondemocratische partij”. Slechte verliezer Rutger!
Journalist Marijn Twittert 200 demonstranten te tellen. In de krant wordt 2000 afgedrukt. We zullen het maar op een foutje houden…
Alle registers worden opengetrokken. Was links als winnaar uit de bus gekomen dan was dat een zege van de democratie. Nu is er sprake van domme, slecht geïnformeerde, fascistische kiezers die een ondemocratische, ongrondwettelijke, gevaarlijke partij in het zadel hebben geholpen.
Nouja, kun je zeggen, verliezen is moeilijk. Slechte verliezers heb je altijd… Of: een kat in het nauw maakt rare sprongen. Maar waarom maakt links zich eigenlijk zo druk? Net als Putin hebben ze al decennia geleden heel goed begrepen dat wie de media heeft de macht heeft. (Lees er dit fascinerende boek over. Veel te dik maar erg interessant) Het maakt niet zoveel uit wat het plebs kiest. Het maakt niet zoveel uit als er vier jaar een ander aan de macht is. Onder vier jaar Medvedev heeft Putin het roer geen seconde losgelaten.
Een ander links voorbeeld, Xi Jinping, heeft vanaf het moment dat hij aan de macht kwam de media gecontroleerd en gecensureerd op een niet eerder vertoonde wijze. Jaja, ver weg China, zult u zeggen, dat is een soort Godwin, een ad absurdum! Maar zo ver weg is dit niet. Zie de paniek die er onder de linkse oligarchen in Brussel uitbrak toen Elon Musk Twitter ‘de-censureerde’.
Nog meer linkse geschiedenis die geruststellend zou moeten zijn voor de Rutgers onder ons: Mao Zedong, Lenin, Stalin, allen extreem links, lieten zien dat het niet zoveel uitmaakt wat het volk stemt. Van Stalin gaat het verhaal (of het meer is dan dat weet ik niet maar het is illustratief) dat hij ter vergadering met zijn generaals een levende kip plukte. Toen hij de bloedende kip vervolgens losliet en wat broodkruimels op de grond liet vallen liep die braaf achter hem aan. ‘Kijk, dit is hoe ver je kunt gaan met burgers’. De meeste slachtoffers, miljoenen, van de afgelopen eeuw waren te danken aan deze linkse bewinden. De aantallen doden die Hitler (een nationaal SOCIALIST) op zijn geweten had verbleken erbij. Maar dit terzijde.
De boodschap is, maak je niet zo druk Links! Laat je niet kennen. Verkiezingen zijn ongevaarlijk voor een links bewind. Ga door zoals je deed, dan blijf je heus wel op het pluche.
Russell and other activist atheists believed that with the rejection of God we would enter an age of reason and intelligent humanism. But the “God hole” — the void left by the retreat of the church — has merely been filled by a jumble of irrational quasi-religious dogma. The result is a world where modern cults prey on the dislocated masses, offering them spurious reasons for being and action — mostly by engaging in virtue-signalling theatre on behalf of a victimised minority or our supposedly doomed planet. The line often attributed to G.K. Chesterton has turned into a prophecy: “When men choose not to believe in God, they do not thereafter believe in nothing, they then become capable of believing in anything.”
Ayaan Hirsi Ali
Hirsi Ali beschrijft in dit artikel waarom ze Christen werd, twintig jaar nadat ze de Islam afzwoer en zich atheïst noemde.
Ratio
Veel van wat ze schrijft is waar. En als deze ratio haar bij God brengt is dat mooi. Alle bronnen van kennis zullen leiden tot God wanneer ze eerlijk beluisterd worden, ook pure ratio. Maar net zomin als een rationeel lijstje voordelen een reden kan zijn om van een mens te houden, kan dit lijstje voldoende zijn om van God te houden. Of om Hem te leren kennen.
The God Shaped Void
Hirsi Ali noemt ‘the God hole’. Ze beschrijft dit als ‘the void left by the retreat of the church’. Dat is niet de betekenis waarvoor deze term oorspronkelijk gebruikt werd. The God shaped void is de leegte die ieder mens voelt, en die hij tevergeefs probeert te vullen met vanalles behalve God. Of het nu dingen als sex, drugs and rock&roll zijn, of een huwelijk, een gezin of carrière, niets van dit alles kan die leegte vullen, behalve God. Blaise Pascal was degene die het zo opschreef.
Qu’est-ce donc que nous crie cette avidité et cette impuissance sinon qu’il y a eu autrefois dans l’homme un véritable bonheur, dont il ne lui reste maintenant que la marque et la trace toute vide et qu’il essaye inutilement de remplir de tout ce qui l’environne, recherchant des choses absentes le secours qu’il n’obtient pas des présentes, mais qui en sont toutes incapables parce que ce gouffre infini ne peut être rempli que par un objet infini et immuable, c’est-à-dire que par Dieu même.
Blaise Pascal, Pensées, 425 (1623-1662)
Pascal werd niet ouder dan 39 jaar. Het inzicht en de wijsheid, die uit zijn opgetekende gedachten naar voren komen, zijn fascinerend.
De manier waarop Hirsi Ali ‘the God hole’ gebruikt doet denken aan de vrouw uit Johannes 4.
Jezus antwoordde: ‘Wie van het water uit deze put drinkt, krijgt weer dorst. Maar wie van het water drinkt dat Ik hem geef, zal nooit meer dorst krijgen. Dat water zal in hem als een fontein worden, waaruit eeuwig leven voortkomt.’ De vrouw zei: ‘Here, geef mij van dat water, dan zal ik nooit meer dorst krijgen en hier geen water meer hoeven putten.’
Johannes 4:13
Ze denkt te klein. Ze krijgt het eeuwige leven maar denkt aan haar alledaagse ergernissen bij het water halen. Aan de praktische voordeeltjes die een eeuwige dorstlesser met zich mee zou brengen.
Afgoden
Dit neemt niet weg dat wat Hirsi Ali schrijft waar is. Roepen dat God niet bestaat is nergens goed voor. Het is een lachwekkend dingetje van een paar miljoen mensen van de laatste decennia. De miljarden mensen die hebben bestaan wisten altijd dat God bestaat. Ook vandaag weten de meeste mensen op deze aarde dat God bestaat. Slechts een handvol ‘moderne mensen’ proberen het te ontkennen. Roepen dat God niet bestaat is niet alleen nergens goed voor, het is ook nergens een alternatief voor. Zoals Bob Dylan zong: ‘You’re gonna have to serve somebody. Well, it may be the devil or it may be the Lord, But you’re gonna have to serve somebody.’ Als je roept dat god niet bestaat, moet je op zoek naar iets anders om te dienen. Om je heil bij te zoeken. Dat is precies wat we zien gebeuren. Eerst was het ‘de wetenschap’ (modernisme), onszelf en elkaar (humanisme, communisme), toen het individu met ieder z’n eigen waarheid (postmodernisme) en nu maken de sekten, ideologiëen en religies weer opmars (wokisme, transgenderideologie, ‘Social Justice’).
Islam
En de Islam… Hirsi Ali weet waar ze het over heeft. En ze heeft gelijk als ze concludeert dat ‘niks’ geen alternatief is voor ‘iets’. De afgelopen 1300 jaren hebben we zowel een opmars van de Jihad gezien als een vlucht uit Islamitische landen. De acht kruistochten, die duizend jaar geleden vanuit Christelijke landen gemaakt werden, waren verdedigingsoorlogen tegen de honderden Jihad-oorlogen die sinds het jaar 700 gevoerd worden. De militaire aanwezigheid van de VN en de USA in het Midden Oosten en Noord Afrika zijn een halfzachte poging van dezelfde aard. Tegelijk zien we massale migratie, vanuit Islamitische landen, naar van oorsprong Christelijke landen. Maar de vrede en stabiliteit die de migranten zoeken vinden ze niet meer. Van assimilatie is geen sprake omdat er niets meer is om zich aan te assimileren.
De Liefde
De mens wil het goede maar doet het kwade. In alle hierboven genoemde ‘goden’ zit wel wat goeds. De wetenschappelijke methode is een nuttig instrument gebleken om een deel van de werkelijkheid mee te onderzoeken. Het humanisme en communisme gaan uit van de goedheid van de mens en van concepten als ‘samenwerken’ en ‘delen’. De zogenaamde ‘Social Justice’ bewegingen vechten tegen (vermeende) discriminatie van minderheden omdat ze de wereld interpreteren in termen van macht en onderdrukking.
Voor al deze goede dingen geldt echter: Al streefde ik al deze goede zaken na, …
“… had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schelle cimbaal.”
1 Korinthe 13:13
De Liefde, dat is God.
Zonder God zijn al deze dingen zonder waarde. Zonder de juiste intentie zijn alle handelingen even zinloos.
Ik bid Ayaan Hirsi Ali en alle mensen toe dat ze de Liefde mogen leren kennen.
NRC: Israël slaat hard terug sinds deze aanslagen, met bombardementen op Gaza waarbij veel burgerslachtoffers vallen. Dat leidde op veel plekken in de westerse wereld tot demonstraties waar steun aan de Palestijnen werd betuigd. Soortgelijke demonstraties vóór Israël waren er beduidend minder.
Simon Schama: „De schrijfster Dara Horn heeft het mooi gezegd in haar boek People Love Dead Jews. Zolang Joden slachtoffers zijn, kunnen mensen daar prima mee omgaan. Maar zodra we terugslaan, verdwijnt die sympathie razendsnel.”
“Tijdens (…) demonstraties wordt geroepen dat Israël een koloniale staat is. Dan vraag ik me toch af waar mensen denken dat het Hebreeuws vandaan komt, uit Polen ofzo? Er is een ongebroken band met Palestina die duizenden jaren oud is. De stichting van de Joodse staat lijkt in niets op het Europese imperialisme.”
Waarom denkt u dat de publieke sympathie voor de Palestijnse zaak zo veel sterker is, ook op de topuniversiteiten waar u gedoceerd heeft?
„Omdat mensen zich willen identificeren met de groep die beschouwd wordt als de onderdrukten. Het idee bestaat dat Joden wit zijn en dat ze daarom noodzakelijkerwijs de onderdrukkers zijn. Dat komt door een Europees en Angelsaksisch schuldgevoel dat zich op deze wijze manifesteert. Het is een gemakkelijke manier voor geprivilegieerde mensen uit de middenklasse om zich te identificeren met de onderdrukten.”
Zich willen indentificeren met de onderdrukten. Een fascinerende postmodernistische trend. De basis van intersectionaliteit (waarbij men zich voortdurend afvraagt op welke intersectie men zich bevindt van eigenschappen op basis waarvan men gediscrimineerd zou kunnen worden. Voorbeeld: iemand die zwart is én gay én vrouw staat hoger op de ladder van slachtofferschap door veronderstelde discriminatie dan iemand die alleen maar zwart en gay is.). Het is fascinerend maar ook triest. Deze manier van weltanschauung fungeert immers als een omgekeerde CGT (Cognitieve GedragsTherapie): men leert alles wat men meemaakt op de meest negatieve manier te interpreteren en te catastroferen. Men interpreteert de wereld uitsluitend in termen van macht en men gaat ervan uit dat de medemens er op uit is de ander te onderdrukken.
Terug naar Israël. En de ongelooflijk polariserende werking die het heeft op de rest van de wereld. (Alleen dat al, en de even ongelooflijke geschiedenis van het volk, is een Godsbewijs.)
Een ander lezenswaardig stuk werd onlangs geschreven door een columnist en oud minister die de laatste jaren steeds de spijker op z’n kop slaat: Ronald Plasterk.
En dat nog wel in een blad dat ik altijd zag als een soort tabloid: 'riooljournalistiek voor het plebs'.. Ik moet mijn oordeel herzien. Waar Trouw in '40-'45 een verzetskrant was, en Telegraaf met de vijand heulde, is Trouw nu afgegleden tot spreekbuis voor totalitaire woke-ideologen (het universeel falen van het communisme lijkt genoeglijk vergeten..) terwijl Telegraaf de enige lijkt die de rug recht houdt ten opzichte van de militante minderheid.
Maargoed, het stuk. Ik kopiëer het hieronder integraal, op het risico af dat ik teruggefloten word:
Bij het conflict tussen Israël en de Arabische landen is in de afgelopen decennia zoveel gebeurd dat het niet moeilijk is om aan alle kanten fouten aan te wijzen. Maar dat betekent niet het omgekeerde: dat de hele situatie symmetrisch is.
Des te ergerlijker is het dat in de reacties op de afschuwelijke pogrom van Hamas, waarbij in één dag meer Joden zijn vermoord dan ooit in een dag sinds de Holocaust, ten eerste gedaan wordt alsof het wél symmetrisch is, en de grote media zoals het NOS-journaal zelfs opzichtig partij kiezen voor Hamas en tegen Israël (zie bijvoorbeeld het direct verantwoordelijk stellen van Israël voor die bom op het ziekenhuis, zonder enige check, en vervolgens geen nette reactie).
Je kunt allerlei bezwaren hebben tegen de regering Netanyahu, en omdat Israël een democratie is (de enige in het Midden-Oosten) zijn er veel mensen ook binnen Israël die die bezwaren uiten. Je kunt aandringen op in acht nemen van grenzen bij de tegenaanval. Als je het volledige recht erkent van Israël om zich te verdedigen zijn er toch altijd grenzen; vergeet bijvoorbeeld niet dat Israël een kernmacht is. Maar ook als je goed de balans houdt, is het belangrijk om op een rijtje te hebben waarom de situatie tussen Israël en Hamas allesbehalve symmetrisch is.
Aan beide zijden vallen burgerslachtoffers. Een eerste fundamenteel verschil is dat Hamas er als terreurorganisatie op uit is zoveel mogelijk burgerslachtoffers te maken, terwijl het Israëlische leger probeert om Hamas te raken en daarbij zo min mogelijk burgerslachtoffers te maken. Je zou wellicht kunnen vinden dat ze op dat punt nog meer marge moeten nemen, maar de intentie is in ieder geval een compleet andere dan die van Hamas.
Gruwelijk gemarteld
Vervolgens, zelfs als Israël bij de militaire acties tegen Hamas burgerslachtoffers maakt, zal dat nooit zijn met als doel om die personen zoveel mogelijk te laten lijden. Het is inmiddels duidelijk dat de pogrom van Hamas juist tot doel had om de slachtoffers zo wreed en pijnlijk mogelijk aan hun einde te laten komen, ze zijn gruwelijk gemarteld. Een Israëlische militair die daarop betrapt zou worden, gaat direct voor de krijgsraad.
Dat geldt ook voor ernstig seksueel geweld, verkrachtingen, gepaard met martelingen. Zelfs de nazi’s deden dat niet; het nazisme is zo ongeveer de definitie van het kwaad in onze wereld, maar het routinematig verkrachten en martelen van vrouwen en kinderen was zelfs daar geen dagelijkse praktijk, bij Hamas wel. Door de straten slepen en in stukken snijden van lichamen, en trots zijn op je moordpartijen vinden ze normaal.
Doodscultuur
Een volgend verschil is dat de Israëlische soldaten wellicht bereid zijn te sneuvelen in de oorlog, maar toch het liefste heelhuids thuiskomen bij hun familie. Hamas kent een doodscultuur, met als hoogste goed om jezelf op te blazen, waarvoor je beloond wordt met seks met 72 jonge maagden (waarbij men zich niet afvraagt of die 72 jonge vrouwen daar zin in hebben).
Vervolgens het gijzelen van burgers als menselijk schild, onder wie zeer jonge kinderen. Dat is een ernstige oorlogsmisdaad, en je zou verwachten dat in alle reacties voortdurend erop wordt gehamerd dat Hamas allereerst die gijzelaars moet vrijlaten. Daar komt bij dat Hamas ook de eigen burgers ervan weerhoudt om de locaties te verlaten waar Hamas-posten zijn, juist met de bedoeling dat die burgers omkomen bij aanvallen vanuit Israël. Ook een misdadige tactiek die Israël niet gebruikt.
Stuitend is het uitbundig vieren van de dood van anderen, zingend in de straten. Het Israëlische leger, ongetwijfeld niet allemaal lieverdjes, is een leger zoals dat van Nederland, Engeland, de VS, met mensen die in hun opleiding geleerd hebben wat ze wel en niet mogen doen, en met strakke interne procedures, en straffen die in gang worden gezet als iemand zich te buiten gaat aan misdragingen (wat weleens gebeurt).
Nu even naar ons eigen land. Bij de demonstratie vóór Israël ging het er rustig aan toe, overheerste verdriet en ook wellicht ingehouden woede om het terrorisme, maar dat was het. Opvallend was hooguit het advies om op straat de Israëlische vlaggen op te bergen voor je eigen veiligheid, maar dat was geen teken van onfatsoen van de demonstranten, hooguit van hun tegenstanders.
Bij de immense pro-Hamas demonstraties in de Europese hoofdsteden, ook op De Dam, de plek waar we jaarlijks betuigen ’nooit meer Holocaust, nooit meer antisemitisme’, werd massaal gescandeerd dat Israël vernietigd moet worden.
Kleur bekennen
Er zijn van die zeldzame momenten dat je kleur moet bekennen. Die kleur hoeft niet te zijn dat je de nederzettingenpolitiek onderschrijft of Netanyahu steunt. Maar je kunt onmogelijk doen alsof de situatie symmetrisch is. Er is een hele rij argumenten waarom Hamas de ultieme vorm van slechtheid is: extreem antisemitisch, seksistisch, buitengewoon gewelddadig, sadistisch, terroristisch. Daar past geen ’ja maar’, geen roep om context. Daar past complete veroordeling
Het is nog vroeg, zondag 9 juli 2023 in Drenthe als de boer zijn schapen in paniek aantreft, rennend door de wei. Een wolf is over de omheining gesprongen en valt ze aan. Hij aarzelt geen seconde, pakt een schep en rent de wei in om zijn schapen te beschermen. Ziet hij het gevaar voor zichzelf niet? Natuurlijk wel, maar de schapen gaan hem ter harte.
Dit verhaal is zo oud als de wereld. Ik citeer het best gelezen boek allertijden: “De goede herder zet zijn leven in voor zijn schapen; maar wie huurling is en geen herder, wie de schapen niet toebehoren, ziet de wolf aankomen, laat de schapen in de steek en vlucht – en de wolf rooft ze en jaagt ze uiteen – want hij is een huurling en de schapen gaan hem niet ter harte.” (Johannes 10:11-13)
Gedrag als dat van deze Drentse boer gebruikt men al eeuwen als voorbeeld van karakter- eigenschappen als moed, plichtsbesef en liefde. Na al die eeuwen lijkt in Nederland echter een generatie opgestaan te zijn die dit helemaal anders ziet. Het gedrag dat de voorkeur geniet is dat van de huurling uit het bijbelverhaal: ‘laat de schapen in de steek en vlucht – en de wolf rooft ze en jaagt ze uiteen’. De schapen gaan ons niet ter harte. Evenmin als de herder, of de boer. Sterker, die wordt bij de rechter aangeklaagd voor het feit dat hij de schapen niet liet verscheuren. We zijn zover van de natuur af komen te staan dat we de dieren alleen waarderen als ze shoarma heten en in cellofaan in het koelschap liggen. Hetzelfde geldt voor de kippen. En de koeien. Filet Americain oke, maar als koeien grond bezet houden waar we meer geld aan kunnen verdienen met huizenbouw, dan zijn we ze liever kwijt. We lachen wel om het stadse kind dat denkt dat melk uit de supermarkt komt in plaats van uit de koe, maar we gedragen ons alsof we het zelf ook zijn vergeten.
Het is nog maar 80 jaar geleden dat randstedelingen als bedelaars naar het platteland trokken om de boeren om eten te vragen. Vandaag moeten de boeren naar de randstad komen om te vechten voor het behoud van hun akkerland. We weten dat de Nederlandse landbouw milieuvriendelijker is dan die in de meeste andere landen. Toch denken we dat het een goed idee is om akkers in te wisselen voor woonruimte, industrie en dienstverlening waarbij we ons eten elders te laten produceren. Tegelijkertijd leven we in de illusie dat er tussen al die extra woningen, kantoren, industrie en distributiecentra wél plek is voor de wolf. De wolf, waarvoor al in de jaren 1800, toen Nederland nog maar zo’n 5 miljoen inwoners telde, geen plek meer was.
De huidige bevolkingsdichtheid van Nederland maakt dat er geen plaats is voor wild en dat intensieve landbouw nodig is om onze consumptiedrang te bevredigen. Als boeren die landbouw iets extensiever en natuurlijker proberen te maken dwarsbomen we hen met regels, vergunningen en quota. Koeienmest als mest gebruiken mag niet. Kunstmest gebruiken, die uit mijnen en door aardgasverbranding gewonnen wordt, mag wel. Dieren in een kist vetmesten mag wel. Dieren in de wei laten lopen wordt beboet of verboden. Of de boer wordt geacht toe te kijken als een wolf ze één voor één doodbijt. (Overigens niet uit honger, de wolf eet ze niet op). Het wordt tijd dat Nederland volwassen wordt. Alles tegelijk willen hebben is een kinderlijke houding. Het is het één of het ander. Als geld het belangrijkst is betekent dat doorgaan met bouwen, doorgaan met groeien en meer consumeren. Maar dan geen groen en geen wolven meer. Blijven genieten van een groen Nederland, voor ons en onze kinderen, kan alleen als we genoegen nemen met minder geld, stoppen met bouwen, stoppen met groeien, minder autorijden en minder consumeren.
Wij zijn niet de enige en niet de eerste beschaving. Vele beschavingen gingen ons voor, en vielen uiteen. In alle gevallen werd dat verval ingeluid door het verslappen en verdwijnen van seksuele moraal. Voorrang geven aan het bevredigen van lusten boven zelfbeheersing en huwelijkstrouw bleek nooit langer dan enkele generaties samen te gaan met een bloeiende beschaving.
Dit patroon werd onder anderen beschreven door de historicus Toynbee, een beroemde links- elitaire intellectueel, anti-religieus en anti-imperialistisch. Vandaag de dag zou hij D66 gestemd hebben. Over elitair gesproken: een ander patroon dat Toynbee observeerde was dat in een sterke maatschappij de manieren en moraal van de elite worden geïmiteerd door het proletariaat (de onderklasse). In een falende maatschappij draait dat patroon om. De elite wordt vulgair, promiscue, imiteert manieren en moraal van de onderklasse. Ook op het gebied van kleding, taalgebruik en kunst.
Kijken we naar onze eigen maatschappij dan herkennen we de symptomen die in vrijwel alle onderzochte beschavingen duidden op hun naderend einde. Gedrag dat enkele decennia geleden ordinair werd genoemd is vandaag geheel geaccepteerd. Kleding die alleen door hoeren werd gedragen is vandaag bon ton, ook bij jonge kinderen. Kort geleden, halverwege de vorige eeuw, was seks buiten het huwelijk iets dat hoogstens stiekem gebeurde. En dan meestal met de persoon met wie men ging trouwen. Nu is het bij hoge uitzondering dat iemand absoluut monogaam is. Kreeg men destijds een kind zonder getrouwd te zijn dan heette dat een bastaard. Later werd het aangeduid als onwettigkind. Nu wordt het geheel niet meer benoemd. Mooi toch? Vrijheid blijheid! zou je kunnen zeggen.
Maar nee, als we om ons heen kijken zien we dat het niet heeft geresulteerd in vrijheid en ook niet in blijheid. Nederland heeft het hoogste percentage eenpersoonshuishoudens ter wereld; mensen blijven alleen of verbreken hun relatie. Resultaat is eenzaamheid en een woningentekort. Kinderen van gescheiden ouders lopen meer kans op allerlei psychische stoornissen. De GGZ barst uit haar voegen: psychiatrische patiënten zitten zonder behandeling. Kinderen van alleenstaande moeders worden vaker verwaarloosd, mishandeld of seksueel misbruikt. Veel meisjes zijn onvruchtbaar door opgelopen SOA’s of doordat ze zich hebben laten verminken in het VU medisch centrum. Hier worden sinds de opkomst van social media duizenden meisjes met verwarring over hun geslachtsrol chemisch of chirurgisch gesteriliseerd. Het ontbreekt deze kinderen aan een helder voorbeeld, een rolmodel. In de meeste gevallen is er sprake van gescheiden ouders, verwaarlozing of misbruik.
Kinderen zijn het eerste slachtoffer van het loslaten van een strikte seksuele moraal. Het laatste slachtoffer is onze beschaving.
Waar te beginnen als we dit probleem aan willen pakken? Bij de behandeling van SOA’s? Bij de overbelaste GGZ? De Jeugdzorg? De Kinderbescherming? Dat is wat Nederland doet. We maken ons druk om de symptomen maar we zijn blind voor de oorzaak. Het loslaten van seksuele mores.
Ondertussen doet de zwaar door de overheid gesubsidieerde Rutgersstichting er juist alles aan om promiscuïteit te stimuleren. (Niet voor niets doet ze dit samen met SOAIDS Nederland; seks is, zonder moraal, inderdaad intrinsiek verbonden met ziekte) Scholen worden verplicht om kinderen vanaf de kleuterleeftijd al ‘seksuele vorming’ te geven (merk op: ‘vorming’ ipv ‘voorlichting’). De Stichting Rutgers produceert daarvoor het lesmateriaal én adviseert de overheid in de keuze van lesmateriaal. Dit alles – zoals vermeld- met miljoenen aan overheidssubsidies. Kleuters wordt het eerste dat ze in hun leven leerden, de meest basale kennis kennis waar ze op steunen, al ontnomen: Het feit dat zij een mama én een papa hebben. Dat er verschil is tussen papa en mama. Het feit dat ze óf een jongetje zijn, net als papa, óf een meisje, net als mama. (NB Omdat zogenaamde ‘transgenders’ zich onzeker en ellendig voelen luidt de oplossing dat dan iedereen maar onzeker gemaakt moet worden. Met alle ellendige gevolgen van dien).
Vervolgens wordt de kinderen geleerd dat het enige criterium bij seks is dat het ‘leuk’ moet zijn. Als beide partijen het maar leuk vinden is het okay. Maar na ‘vorming’ door Rutgers staan jonge meisjes al bij voorbaat 3-0 achter als één van de jongens het zojuist geleerde wel eens in praktijk wil gaan brengen. Rutgers vertelt de jongens en meisjes namelijk: ‘Een manier van seks hebben is geslachtsgemeenschap. De piemel van een man gaat dan in de vagina van een vrouw of in de anus van een man of vrouw.’ en ‘een vrouw moet opgewonden zijn want anders is de vagina niet nat en kan het pijnlijk zijn. Zorg dus dat je voldoende opgewonden en ontspannen bent’. Niet alleen gaat men voorbij aan de signaalfunctie van ‘niet ontspannen zijn’. Even kwalijk is dat aan jonge kinderen, nog niet eens begonnen met de ontwikkelen van hun seksuele organen, domweg wordt verteld dat het even normaal is om een penis in een anus te steken als het is om die in een vagina te steken. Dat verreweg het grootste deel van de mensen niet van anale penetratie gediend is wordt niet vermeld. Dat anale seks risico op incontinentie voor ontlasting geeft, dat anale seks voor vrouwen zelden fijn is en vaak samengaat met dwang, dat anale seks het het risico op HIV, HPV en andere SOA’s verhoogt wordt eveneens onvermeld gelaten. Tot zover de manier waarop Rutgers de seksuele opvoeding van uw kind van u overneemt.
Hoe zit het met de rol van de overheid? Voor een probleem met zulke enorme gevolgen op gebied van volksgezondheid, mishandeling, verwaarlozing, volkshuisvesting, eenzaamheid etcetera verwachten we een gedegen aanpak. Maar in plaats van kinderen proberen bij te brengen welke prachtige rol seks heeft binnen een duurzame relatie, geeft de overheid nog een aanmoediging voor promiscuïteit: vanaf de leeftijd van negen (!) jaar wordt onze kinderen een vaccinatie tegen de meest voorkomende SOA gegeven. Toen HPV werd ontdekt als veroorzaker van baarmoederhalskanker deed men onderzoek naar de rol van promiscuïteit in het oplopen van dit virus. Het vinden van een monogame onderzoekspopulatie had anno 1989 al wat voeten in de aarde. Ze werd gevonden in een Venezolaanse indianenstam. Als controlegroep werden prostituees uit de omliggende steden gebruikt. Het virus kwam in de eerste groep geheel niet voor terwijl het onder de prostituees bij 25-40% van de vrouwen voorkwam. Ongeveer evenveel als momenteel in onze maatschappij.
Of de aanstaande ineenstorting van onze beschaving voldoende motivatie is voor verandering betwijfel ik. Ook op een maatschappelijk gedeeld besef van ‘goed en kwaad’ moeten we misschien niet meer hopen. Maar ook vanuit een puur hedonistische visie is enige seksuele moraal te prefereren boven de illusie van ‘vrijheid blijheid’. Uit onderzoek blijkt dat getrouwde mensen langer leven, minder eenzaam zijn en gelukkiger zijn. Kinderen uit gebroken gezinnen lijden vaker aan psychische stoornissen en blijken later zelf ook minder goed in staat een duurzame relatie te onderhouden. Reden genoeg om te stoppen met het onderwijzen van ‘leuk’ als enige seksuele moraal en om seksuele opvoeding van kinderen weer te laten waar die hoort: bij de ouders.
DoorRONALD PLASTERK
